Αυτό το πράμα μου το πρωτοέδειξε Ναπολιτάνος σεφ, για να μου δείξει τι ωραίες πίτσες που φτιάχνει. Άμαθη τότε, σκεφτόμουν τι βλακείες είναι αυτές που μου δίνει να φάω. Διότι ήξερα ότι οι ιταλικές πίτσες δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που τρώμε εδώ, είχα δοκιμάσει και ένα λιγδερό πράμα στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνο, και τις είχα απαξιώσει εντελώς, αλλά, ε, όχι και εντελώς σκέτες μάνα μου, πως θα κατέβει το ζυμάρι χωρίς τίποτε. Και που ακούστηκε πατάτα με ψωμί, και που κολλάει τώρα το δεντρολίβανο, που ως γνωστό είναι μόνο για το γουρούνι και ταρνί, και πολύ του είναι.
Χάζευα τον σεφ να κόβει το δεντρολίβανο ώσπου να γίνει σκόνη, να περνάει τις πατάτες από το μαντολίνο, και να τα ανακατεύει όλα με ελαιόλαδο, φέτα-φέτα, ώσπου να μην κολλάνε πια μεταξύ τους, με υπομονή, και μετά να τις απλώνει μια μια στο ζυμάρι του. Έτσι, σκέτη την έβαλε στο φούρνο, αφού φούσκωσε και έγινε μια ζύμη ψωμένια, μέχρι που τραγάνισαν οι πατάτες πάνω της, και μετά μας την έδωσε να την φάμε.
Και κάπως έτσι έμαθα ότι με δυο ευτελή υλικά μπορείς να φτιάσεις θαύματα που και χορταίνουν και νοστιμίζουν.
Να σημειώσω εδώ πως το ζυμάρι που φτιάχνω για πίτσα ΔΕΝ είναι το σωστό. Αυτό που κάνω θέλει το πολύ μια ώρα ώσπου να είναι έτοιμο για χρήση. Η ζύμη της πίτσας θέλει πολύ δουλειά και προετοιμασία, καθώς και κάπου 15-18 ώρες αναμονή για να χρησιμοποιηθεί. Αν θέλετε να ασχοληθείτε, ρίξτε μια ματιά στο ατελείωτο Ίντερνετς, να δείτε πως γίνεται. Δεν ποστάρω λινκ, διότι δεν έχω δοκιμάσει κάποιο, συνεπώς δεν έχω και να προτείνω.
Να, έτσι είναι:
 |
| Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τις γυρνάει το blogger τις φωτογραφίες. Τέλος πάντων, βλέπετε. |
Υλικά: (για ένα ταψί)
700 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
1 χούφτα ελαιόλαδο
2 φακελάκια μαγιά στιγμής
χλιαρό νερό όσο πάρει
4 μέτριες πατάτες
1 κρεμμύδι ξερό
ελαιόλαδο
αλάτι
1 κλαδάκι φρέσκο δεντρολίβανο
λίγη φρέσκια ρίγανη αν έχετε
χυμό από μισό λεμόνι
Εκτέλεση:
Σε μια λεκανίτσα, ανακατεύετε το αλεύρι με τη μαγιά και το αλάτι. Προσθέτετε σταδιακά το νερό, το οποίο πρέπει να είναι σε θερμοκρασία ευχάριστη για το δέρμα σας. Ζυμώνετε με την μπουνιά, ώσπου να πάρει όλο το αλεύρι και να γίνει μια μαλακή ζύμη. Τότε, προσθέτετε τη χούφτα ελαιόλαδο και ξαναζυμώνετε, ώσπου να απορροφήσει το λάδι.
Σκεπάζετε την λεκανίτσα με μια καθαρή πετσέτα, και την αφήνετε στην άκρη να φουσκώσει. Θυμηθείτε να πασπαλίσετε με λίγο αλεύρι την επιφάνεια της μπάλας, ώστε να μην κολλήσει στην πετσέτα. Αυτό που κάνω συνήθως, είναι να την αφήνω στον φούρνο μέσα, αφού πρώτα τον αφήσω για μερικά λεπτά σε τιτανοτεράστια θερμοκρασία, και τον σβήσω. Έτσι δημιουργείται μια ζεστή φωλίτσα, χωρίς αέρηδες και ρεύματα, για να φουσκώσει με ασφάλεια το ζυμαράκι. Σε κανονικές συνθήκες, θα είναι έτοιμο σε μια ώρα.
Περίπου 15 λεπτά πριν να είναι έτοιμο το ζυμάρι, ετοιμάστε τα topping. Αν έχετε καθαρές, φρέσκες πατάτες, απλά πλύντε τες. Αλλιώς, καθαρίστε τες. Κόψτε τις σε λεπτές φέτες με ένα μαντολίνο. Ή, με κάτι παρόμοιο. Οι περισσότεροι τρίφτες έχουν και σχετική λεπίδα. Βάλτε τις φέτες σε ένα μπωλ, αφού πρώτα τις πλύνετε και τις στεγνώσετε.
Ψιλοκόψτε το κρεμμύδι. Όσο πιο μικρά κομμάτια μπορείτε. Δεν είναι ανάγκη να είναι ομοιόμορφα. Μετά, ψιλοκόψτε τα μυρωδικά. Εδώ θα πρέπει να είστε σχολαστικοί, να γίνουν σχεδόν σκόνη. Αν δεν έχει κοπεί καλά το δεντρολίβανο, γίνεται ενοχλητικό όταν ψηθεί. Σαν πευκοβελόνες. Αδειάζετε το κρεμμύδι και τα μυρωδικά στις πατάτες.
Ρίχνετε τον χυμό λεμονιού, το αλάτι και λίγο ελαιόλαδο στις πατάτες, και ανακατεύετε πολύ καλά, ώσπου να μην κολλάνε πλέον οι πατάτες μεταξύ τους.
Όταν φουσκώσει το ζυμάρι, το απλώνετε σε ταψί, πάνω σε λαδόκολλα (για να μην πλένετε 40 ώρες μετά). Απλώνετε πάνω του τις πατάτες. Αναλόγως της υπομονής σας, μπορείτε είτε να τις απλώσετε μία μια, είτε να τις πετάξετε ατάκτως. Απλώς, φροντίστε να έχετε παντού, και να είναι σε ίδιο πάχος το στρώμα πατάτας παντού.
Ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο, στον αέρα, στους 190 βαθμούς, για περίπου 40 λεπτά, ή ώσπου να ροδίσουν οι πατάτες. Αν θέλετε μπορείτε να σερβίρετε την πίτσα με πράσινη σαλάτα και με κάποιο ντιπ (για ντιπ). Μείγμα γιαουρτιού, μαγιονέζας, σκόρδου και μυρωδικών θα πήγαινε ταμάμ.
Να και η μπουκιά:
No comments:
Post a Comment